மஜா லைட் ம்யூசிக் பாண்ட்!

நான் பஞ்சவர்ணம் (‘பஞ்சு’ ‘பஞ்ச்’). ப்ளஸ்2 –ல ஃபெயில் ஆயிட்டு ஒரு ட்யுடோரியல் காலேஜ்ல படிக்கிறேன். எங்க மாமா ஒருத்தர் ஒரு எலெக்ட்ரிகல் & எலெக் ட்ரானிக் சர்விஸ் கம்பனி நடத்தறார். லீவு நாள்ல அவர் கிட்ட இதல்லாம் கொஞ்சம் கத்துக்கிட்டேன். அதனால எங்க பேட்டையில காலேஜ் ஸ்டூடன்ட்ஸ் சேர்ந்து ‘மஜா லைட் ம்யூசிக் பேண்ட்’ (majaa light music Band) தொடங்கினபோது நான் லைட் & சவுண்ட் ஸிஸ்டத்துக்கு சார்ஜ் எடுத்துக்கிட்டேன். எப்ப எங்க நிகழ்ச்சி நடந்தாலும் நான் மேடைமுன்னால, கீழே ஒரு நாற்காலியில உக்காந்து ஒரு டெஸ்க்ல வச்சிருக்க கலர் லைட்டுகளையும் வெவ்வேற மைக்குகளையும் ஸ்பீக்கர்களையும் தேவைக்கு ஏத்தபடி அட்ஜஸ்ட் செய்வேன். மத்த எல்லார்க்கும்போல எனக்கும் ஒரு பங்கு.

அந்த ம்யூசிக் க்ரூப்ல புதுசா ஒரு குட்டைப்பாவாடைப் பொண்ணு, ரம்பா, டப்பாங்குத்துப் பாட்டுக்கெல்லாம் குதிச்சி குதிச்சி ஆடுவா. என் கூடப் படிச்ச பையன், ரமேஷ், இப்ப B.A. படிக்கிறவன், தன் க்ளாஸ்மேட்னு சொல்லி இவளைக் கூட்டிகிட்டுவந்து சேத்திருக்கான். எங்களை கல்யாண ரிசப்ஷன் போதும், கோவில் திருவிழாக்கள் போதும் கூப்பிடுவாங்க. அதுல கெடைக்கிற பணத்துல செலவுபோக மிச்சத்த பங்கு போட்டுப்பம். ரம்பா அதுல தான் காலேஜ் ஃபீஸ் கட்டறதா எல்லார்கிட்டயும் சொல்லியிருக்கா.

ரம்பா எங்க க்ரூப்புல சேந்ததுனாலயா, இல்ல பொதுவாவே இந்த வருஷம் ரொம்ப செழிப்பா இருக்கறதுனாலேயான்னு சொல்லமுடியலை – ஆனா இந்த வருஷம் எங்க க்ரூப்புக்கு நெறைய சான்ஸ் வருது. எங்க நிகழ்ச்சிகளுக்கு சார்ஜ்ஜ ஏத்தினப்புறம்கூட கூப்பிடறவங்க கொறையல. நல்ல வருமானம். ரம்பா விதவிதமா ட்ரஸ் பண்ணிண்டு வருவா—மேடையில என்னிக்கும் ஒரே ட்ரெஸ்ஸோடவா வரமுடியும்? எல்லாம் கம்பனி செலவுல. பிரா, பேன்ட்டீஸ் தவிர மத்ததெல்லாம் கம்பனி ப்ராபர்ட்டி; நியாயம் தானே—அந்த குட்டைப் பாவாடை டைட் ஜாக்கட்டோட காலேஜுக்கா போகமுடியும்?

ஒரு நாள் அவகிட்ட “நீ இனிமே மேடையில ஆடும்போது பிரா போடாதே. ஜாக்கட்டுலயும் மேல் ரெண்டு பட்டனை திறந்து விட்டுடு. அப்பதான் துள்ளி ஆடும்போது ‘பம்பாய்’ படத்துல மனிஷா கொய்ராலா முலைகள் ‘கண்ணாளனே’பாட்டு பாடும்போது துள்ளிக் குலுங்கறமாதிரி குலுங்கணும்- அப்ப நான் அங்க லைட்ட ஃபோகஸ் பண்ணா ஆடியன்ஸ் கைதட்டலும் விஸிலும் பிச்சிகிட்டு போகும். உனக்கு, இன்னும் கொஞ்சம் போனஸ் கிடைக்கும்” என்றேன். ஆரம்பத்தில் கோபமாகப் பாத்த ரம்பா அப்புறம் என் லாஜிக் சரின்னு ஏத்துகிட்டா. அவ போனஸும் கணிசமா ஏறிச்சி. அதுலேயிருந்து அப்பப்ப எங்கிட்ட பேச்சுகுடுக்க ஆரம்பிச்சா.

ஒரு நாள் இப்படி பேசச்ச ‘ரம்பா இன்னிக்கி நீ போட்டிருக்க நீல பேன்ட்டீஸ் நல்லாயிருக்கு. உன் குட்டைபாவாடை சுழலும்போது அத அரை நிமிஷம் ஃபோகஸ் செஞ்சா… “ அவ மொறைச்சா. “அப்படி ஏதாவது செஞ்சிவைக்காதே பஞ்சு. நான் அப்படிப் பட்ட பொண்ணு இல்லை.” பாவம், பதற்றம். நான் செஞ்சிடுவனோன்னு பயம். ‘ச்சி சீ, அப்படி யெல்லாம் செய்வேனா என்னா? இது ஒண்ணும் ரிகார்டு டான்ஸ் இல்லயே” என்று அவளுக்கு ரீ-அஷ்ஷ்யூர் செய்தேன். நான் பாக்கறனேன்னோ என்னவோ அவ தினமும் வெவ்வேற கலர்ல பேன்ட்டீஸ் போட ஆரம்பிச்சா. பச்சை, இளம் பச்சை, சிகப்பு, லைட் ரெட், பிங்க், எல்லா கலர்லையும் பூப்போட்டது, இப்படி. நானும் தினமும் அவகிட்ட அன்னிக்கி அவ போட்டிருக்க பேன்ட்டீஸ் என்ன கலர்னுல சொல்லுவேன்.

ஒரு நாள் எதுவோ ஒரு க்ளப் ஆன்யுவல் டே ஃபன்க் ஷன். ஓபன் க்ரவுண்டுல மேடை போட்டு எங்க மஜா லைட் ம்யூசிக் பேண்டை ஏற்பாடு செய்திருந்தாங்க. ப்ரொக்ராம் இரவு 9 மணிக்கு தொடங்கி கிட்டத்தட்ட நடுராத்திரிவரை நடந்திச்சி. ரம்பாவுக்கு ஏகப்பட்ட கைதட்டல், சீழ்க்கைகள். அன்னிக்கிமட்டும் நான் பத்து செகண்டு அவ பாவாடை பறக்கறச்ச தொடை நடுவுல ஃபோகஸ் பண்ணியிருந்தா, அவ்வளவுதான், மேடையே இருக்காது, ஆடியன்ஸ் அத்தனைபேரும் ரம்பாவை நோக்கிப் படையெடுத்திருப்பாங்க. ஏன்னா அன்னிக்கி ரம்பா பேண்ட்டீஸே போடல்லை. நான் கூட ஒருவேளை கருப்பு வெல்வெட் பேண்ட்டீஸோன்னு பாத்தேன் – ஆனா வெல்வெட் மாதிரி ஸ்மூத்தா இல்லையே. மொசமொசன்னு முடி வளர்ந்து அது அவ கூதிதான்னு காட்டிக்குடுத்துடுச்சே. நல்லவேளை அங்க லைட்ட ஃபோகஸ் செய்யாம என் கைய கண் ட்ரோல் பண்ணிக்கிட்டேன்.

ம்யூசிக் ப்ரொக்ராம் முடிஞ்சதும்தான் பின் பக்கம் பார்க்கமுடிஞ்சிச்சி. அங்க எல்லாரும் க்ரூப் க்ரூப்பா ஒக்காந்து பீர், விஸ்கி, ரம்னு தண்ணி அடிச்சிகிட்டாருங்க. பெரிய மனுஷங்க கிளப். பர்மிட்கூட வாங்கியிருப்பாங்க. எங்க ம்யூசிக்காரங்க பாதிபேர் அவங்க க்ரூப்புகள்ள ஜாயின் பண்ணி தண்ணி அடிச்சிகிட்டிருக்காங்க. அதுல ரம்பாவும், அவ க்ளாஸ்மேட் ரமேஷும் ஒரு க்ரூப்புல ஒக்காந்து ஜோரா தண்ணி போட்டுகிட்டிருக்காங்க. ரமேஷ் அளவுக்குமீறி குடிச்சிட்டு போதைல கீழ சாய்ஞ்சிட்டான். ரம்பா தள்ளாடற ஸ்டேஜ், ஆனா சுதாரிச்சிகிட்டு இப்படியும் அப்படியுமா பாக்கறா. என்னைப்பாத்ததும் கையசைச்சிக் கூப்பிடறா. ‘இந்த ரமேஷ் தான் என்ன பிக்-அப் செய்துகிட்டு வந்து திரும்ப ட்ராப் செய்வான். இப்ப எப்படித் திரும்பறது? இந்த நேரத்துக்கு ஆட்டோ எங்க கிடைக்கும் பஞ்ச்? அது சேஃபாவும் இருக்காது. அதனால என்னை நீதான் ட்ராப் செய்யணும், ப்ளீஸ்.”

என் பைக்ல ஏத்திகிட்டு கிரவுண்டவிட்டு வெளிய வரப்ப ஒரு போக்கிரிப்பசங்க கும்பல் கஞ்சா அடிச்சி கண்டபடி கூத்தடிச்சிகிட்டு இருந்தாங்க. அவங்க என் பைக்க மறிக்க வராங்கன்னு தெரிஞ்சதும் “என்ன கெட்டியாப் பிடிச்சிக்கோ ரம்பா”-ன்னு சொல்லி ஹைஸ்பீட் எடுத்தேன். வண்டி குலுக்கல் ஒரு பக்கம், ரோடு குண்டும் குழியுமா இருந்தது இன்னொரு பக்கம் எல்லாம் சேந்து ரமா என் இடுப்ப கட்டிகிட்டவ அப்படியே என் முதுகுமேல சாஞ்சிட்டா. நல்ல ரோடுக்கு வந்தப்புறம் வண்டிய ஓரமா நிறுத்தி அவகிட்ட ‘ஒன் எடம் எங்கே இருக்கு சொல்லு’-ன்னு கேட்டா பதிலேயில்லை. போதை மயக்கம்.

வேற வழியில்லை. என் ஹாஸ்டலுக்கு கூட்டிகிட்டு போயி அந்த வாட்ச்மேனுக்கு ஒரு இருவது ரூவா தள்ளி கதவத் தொறக்கச் சொல்லி அவன் ஹெல்ப்போடயே ரம்பாவை என் ரூமுக்குக் கூட்டிப்போயி கதவைத் தாழிட்டேன். கட்டில்ல படுக்கவைக்கப்போனா, குபுக்குனு வாந்திஎடுத்தபடி கீழே சரியறா. அவ ஜாக்கட்டு, குட்டைப் பாவாடை அத்தனையும் வாந்தி. எல்லாத்தையும் கழட்டிஎடுத்து வாஷ்பேசின்ல போட்டுட்டு ஒரு ஜக்குல தண்ணி எடுத்து அவளை க்ளீன் செய்து படுக்கையில் கிடத்தினேன். பிராவும் பேண்ட்டீஸும்தான் போடல்லையே. மொலையும் கூதியும் வா வான்னு கூப்பிடுது. ஆனா அவ சுய நினைவுல இல்லாதப்ப அவளை ஓக்கரது தப்பில்லையா?

வாந்தில நனைஞ்ச ஜாக்கட்டையும் பாவாடையையும் பாத்ரூம்ல வாஷ் செய்து பிழிஞ்சி ஃபேன் அடியில காயப்போட்டேன். நான் சேர்ல்யே கொஞ்சம் கண்ணயர்ந்தேன்.

கண்முழிச்சா மணி எட்டு. இன்னும் ரம்பா தூங்கறா. வாட்ச்மேனைக் கூப்பிட்டு இன்னொரு இருவது ரூபா குடுத்து ரெண்டு டீ வாங்கிவரச் சொன்னேன். டீ வந்ததும் அவளை எழுப்பினேன். பாதி போதையில தள்ளாடி எழுந்து விழப்போனவளை என் மேல சாய்ச்சிகிட்டு அவ வாய்மேல டீ-கப்ப வைக்கறேன். அந்த சூடு அவளை எழுப்பிடுது. அப்படியே வாயத் திறந்து டீயை குடிக்கறா. அப்புறம்தான் தான் ஒடம்புல பொட்டுத்துணி கூட இல்லாம என்மேல சாய்ஞ்சி என் அணைப்புல இருக்கறது தெரியுது. அவசரமா எந்திரிச்சி, “என்ன பஞ்ச் இது? என்னை என்ன செய்ஞ்ச?”-ன்னு கேக்கறா.

“ஏண்டி என்னை என்னன்னு நெனைச்சிகிட்டிருக்க? சுயநினைவுல இல்லாதவளை ஒரு உன்மையான ஆம்பிளை கெடுக்கமாட்டான், தெரிஞ்சிக்கோ.” கையால் கூதியைத் தடவிப் பாக்குறா. ஒரு விரல புண்டைக்குள்ள விட்டுப் பாக்கறா. பெரிய ரிலீஃப். எதுவும் நடக்கலை. “சரிதானா, உங்கவீடு எங்க இருக்குன்னு சொல்லக்கூட ராத்திரி உன்னால முடியலை. இப்ப சொல்லு, கொண்டு விட்டுட்டு வரேன்.” என்னை ஒருமாதிரி பார்க்கிராள். “ஓ, உன் துணிகள் நல்லா ஃபேன் அடியில காய்ஞ்சி நீ போட்டுக்க ரெடியா இருக்கு, இந்தா” என்று எடுத்துக் கொடுத்தேன்.

“இப்ப நான் எப்படி வீட்டுக்குப் போறது? “ராத்திரி எங்கடி போயிருந்தே?”-ன்னு அம்மா கேட்டா நான் என்ன சொல்றது? என் ஹேண்ட்-பேக்ல இருக்க மொபைல எடுத்துக்குடு, சொல்ரேன் “ என்று அவள் கேட்டதும்தான் பைக்ல ஏறும்போதே அவ ஹேண்ட்-பேக்க என் வண்டில சைட்-பாக்சுக்குள்ள வச்சது ஞாபகம் வந்தது. “அது கீழ என் பைக்ல இருக்கு ரம்பா. இந்தா, இதுல பேசு” என் மொபைல எடுத்துத் தருகிறேன்.

“அம்மா, நான் இங்க காலேஜ் ஹாஸ்டல்ல இருந்து பேசறேன். நைட் ப்ரொக்ராம் முடிய லேட்டாயிடிச்சி. அந்த ரமேஷ் வேற குடிவெறில உருண்டுகிடந்தான். நான் அந்த நேரத்துக்கு ஆட்டோவெல்லாம் சேஃப் இல்லைன்னு பஞ்சுன்னு ஒருத்தர் பத்திச் சொல்லியிருக்கேன் இல்லயா, அவர் இருக்க ஹாஸ்டல் எங்க ஹாஸ்டலுக்கு பக்கத்துலதான், அவர்ஹெல்ப்ல எங்க ஹாஸ்டலுக்கு வந்துட்டேன். அப்புறம் உனக்கு போன் பண்ணி உன் தூக்கத்த கெடுக்கவேணாம்னு இப்ப செய்யறேன். நான் இன்னிக்கி க்ளாஸ் அட்டெண்ட் பண்ணிட்டு சாயங்காலம் வரேன். “ அப்படின்னு ஒரே மூச்சில சொல்லித் தீக்கறா.

“சரி, மளமளன்னு ட்ரஸ் செஞ்சுக்கோ. டிஃபன் வாங்கித்தரேன், சாப்பிடு. உன்னை உன் காலேஜ்ல கொண்டுபோய் விட்டுவிட்டு நான் திரும்பிவந்து கட்டில்ல படுத்துத் தூங்கணும். சேர்ல உக்காந்து தூங்கினது ஒடம்பு அசதியா இருக்கு” என்று கீழே போய் பைக்ல இருக்கர அவ ஹாண்ட்-பேக்கை எடுத்துகிட்டு வாட்ச்மேன் கிட்ட ஒரு நூறு ரூபா குடுத்து ரெண்டுபேருக்கு டிஃபன் காபி வாங்கிவரச் சொல்லிட்டு ரூமுக்கு வந்தா…

அவ ட்ரஸ் சேர்மேல கெடக்க, ரம்பா நீட்டி மல்லாந்து அப்படியே கட்டில்ல படுத்து தூங்கறா. பாக்கும்போதே என் சுண்ணி வெறைச்சி நிக்குது – அய்யோ, நான் ஏன் இப்படி ஜெண்டில்மேனா இருக்கணும்? “எழுந்திருடி ரம்பா, குளிச்சிட்டு ட்ரஸ் செஞ்சுக்க, டிஃபன் வரும், சாப்பிட்டுட்டு காலேஜ் போற வேலையப் பார்”-ன்னு அவளை எழுப்பறேன். “நான் காலேஜுக்குப் போகலைடா. டயர்டா இருக்கு. மாலைல வீட்டுக்குப் போறவரையில் உன்னோட இங்கயேதான் இருக்கப்போறேன்”-ன்னு கொஞ்சிகிட்டே என்ன கட்டிலுக்கு இழுக்கறா.

“இங்க பார் ரம்பா. இதுவரையில இந்த தம்பிய அடக்கி வச்சிருந்தேன். இனிமேல் தம்பி சும்மா இருக்கமாட்டான். பத்திரம், சொல்லிட்டேன்” என் சுண்ணி நீண்டு பருத்து விறைச்சி நட்டுகினு நிக்கறதை காட்டினேன். “ஒன்ன யாருடா சும்மா இருக்க சொன்னது? நான் ரெடி” என் சாமானக் கையில பிடிச்சி புழுத்திப் பாக்கறா. என்ன அவகிட்ட இழுத்து என் பூளை வாய்க்குள்ள வாங்கிக்கரா.சப்பிப் பாக்கறா, பிறகு முழுசா வாயில நுழச்சிகிட்டு ஊம்பத் தொடங்குறா. நானும் பக்கத்துல நின்னபடியே ‘ஊம்புடி, ஊம்பு, ஊம்பு”-ன்னு சொல்லிகிட்டே அவ வாய்க்குள்ள குத்து குத்துன்னு குத்தறேன்.

அஞ்சி நிமிஷம்தான். ‘கஞ்சி வருதுடீ, எடுத்துடட்டுமா?’-ன்னு கேட்டதுக்கு வேணாம்னு தலைய ஆட்டி சிக்னல் செஞ்சிட்டு இன்னும் அழுத்தமா சப்பறா. அவ்வளவு நேரம் அணைகட்டி வச்சிருந்த விந்து வெள்ளம் அவ வாய்க்குள்ள பாஞ்சி வெளியவும் வழிஞ்சிது. ரம்பா அதை சப்புக் கொட்டிக்கொண்டு விழுங்கினாள். கதவ மெல்லத் தட்டறது வாட்ச்மேனாத்தான் இருக்கும். ரம்பா அவசரமா ஒரு போர்வையப் போத்துக்கறா. நான் ஒரு டவலக் கட்டிகிட்டு கதவத் தொறக்கிறேன். டிஃபன் காஃபிய உள்ளே கொண்டுவந்து குடுத்துட்டு “இதல்லாம் இங்க காமன் தம்பி. நாங்க கண்டுக்கிட மாட்டோம். இப்ப டே வாட்ச்மேன் வருவார் தம்பி, அவர் கிட்டயும் சொல்லிவைக்கிரேன். லன்ச் வேணும்னா அவர்கிட்ட சொல்லிடுங்க. இன்னும் ஏதாவது வேணும்களா?” வாங்கின நூறு ரூபாய்க்கு அவர் வேலை முடிஞ்சிது.

அவர் போனதும் கதவைத் தாழிட்டுக் கொண்டு டிஃபன சாப்பிட்டு காப்பியக் குடிச்சிட்டு ரெண்டுபேரும் கட்டிலுக்குப் போறோம். அவளப் படுக்கவச்சி நான் என் டேபிள் ட்ராயர்லேருந்து ஒரு காண்டொம் எடுக்கிறேன். (எப்பவும் அவசரத்துக்கு ஆகும்னு ஸ்டாக் வச்சிருப்பேன்.) வெடைச்சிகிட்டு நிக்கற என் சுண்ணிய எடுத்து கொஞ்சம் ஊம்புடின்னு அவ வாயில குடுக்கறேன். அப்ப அவ புண்டையிலிருந்து மதனநீர் வழியுது. என் சுண்ணி முழுசா வெறைச்சதும் அதுமேல அந்த உறைய மாட்டிகிட்டு அவமேல ஏறிப் படுக்கறேன்.

“ரம்பா, காலைல நீ உன் புண்டையில ஒரு வெரல நுழைச்சி பாத்ததுலயே வர்ஜின்னு தெரிஞ்சிகிட்டேன். இது கொஞ்சம் வலிக்கும். என் இடுப்பை கெட்டியாப் பிடிச்சுக்கோ. விடாதே, கத்தாதே. ஒரே நிமிஷம், அப்புறம் சரியாப் போகும். நீ எஞ்ஜாய் பண்ணத் தொடங்குவ பார்” அவள் காலை நல்லா அகட்டி அதுநடுவுல நான் படுத்து அவ புண்டை சந்தை விரிச்சி, “என் இடுப்பப் பிடிச்சுக்கோ ரம்பா”-ன்னு சொல்லிகிட்டே வேகமா ஒரு குத்துக் குத்தறேன். ‘ஆ, வலிக்குதுடா, வேணாம் டா, போதும் டா, விட்டுடுடா” என்று கதறக் கதற ஒவ்வொரு கதறலுக்கும் ஒவ்வொரு குத்து, அழுத்தி, ஆழமா, விடாம.—கதறல் நின்றது. “என்னடி, போதுமா? எடுத்துடட்டுமா?”-ன்னு கேட்டுகிட்டே வேகத்த அதிகரிக்கறேன்.

“நிறுத்தாதேடா, அடிடா, எடுக்காதேடா, குத்துடா, பஞ்ச். பஞ்ச், பஞ்ச், குத்து, குத்து, குத்து”-ன்னு கெஞ்சிக்கிட்டே அவ குண்டியத் தூக்கித் தூக்கிக் குடுக்கறா. நான் வேகத்த அதிகமாக்கறேன். இப்ப அவ கால் ரெண்டையும் எடுத்து என் தோள்கள்மேல போட்டுகிட்டு ஒரு புது ஆங்கிள்ல இன்னும் டீப்பா குத்தரேன். ‘ஆஹா, ஆஹா, ஆஹா’. ரம்பா எஞ்சாய் பண்ண ஆரம்பிச்சுட்டா. என் இடுப்ப நெறுக்கிக் கட்டிகிட்டு என்னோடவே தூக்கறதும் அழுத்தறதுமா துரிதகதியில இயங்கறா. வர்ஜின்னாலும் டான்ஸ் ஆடறவளாச்சே – இயற்கையாவே கைவந்த கலையும் தொழில் கொடுத்த அனுபவமும் எங்க போகும்?

எனக்குதான் அந்த டைட்டாயிருக்க வர்ஜின் புண்டையில ஸ்லோ செய்ய முடியலை. கொப்பளித்துக்கொண்டு கொட்டிய கஞ்சி ஆணுறையை நெறைச்சிது. அப்ப ரம்பாவுக்கும் உச்சம் வந்து ஒரு திமிரு திமிரி ஒடம்ப ஒடைச்சிகிட்டு என்னைத் தள்ளிவிடறா. நான் எந்திரிச்சி ஆணுறையக் கழட்டறேன். அது வெளில ரத்தச் செவப்பு. ஒரு வெள்ளை கைக்குட்டைய எடுத்து ரம்பாவோட புண்டையைத் தொடச்சிவிடறேன். அது பூரா ரத்தம். அத ரம்பாவிடம் காட்டி “இந்தா உன் வர்ஜினிடி”ங்கறேன். “சீல் ஒடச்ச சிங்கமே, படுடா சித்த நேரம்” என்னை அணச்சிண்டே தூங்கரா. நானும் தூங்கிப்போயிடறேன்.

எழுந்திருக்கும்போது லன்ச் டைம். ஒரு டவலைச் சுற்றிக்கொண்டு வெளியேபோய்ப் பார்க்கிறேன். ஒரு டீபாய் மேல ரெண்டு காரியர் எடுப்பு சாப்பாடு. பகல் வாட்ச்மேன் வாராறு. காலைல ட்யூடி பாத்தவர் சொல்லிட்டுப் போனாருங்க. நீங்க சாப்பிட்டுட்டு காலி காரியரை டீபாயிலேயே வச்சிடுங்க. நான் எடுத்து க்ளீன் செய்துக்கறேன். அப்புறம் மாலைல டீயா காபிங்களா?” அவரிடம் ஒரு ‘மூணறைமணிபோல ரெண்டு காப்பி மட்டும் வாங்கிகிட்டு வந்திடுங்க, அது போதும்’னு சாப்பாட்டுக்கும் காபிக்கும் சேர்த்து இரு நூறு ரூபா குடுத்து அனுப்பிச்சேன். என்று சொல்லி அனுப்பிச்சேன். ரம்பாவ எழுப்பினேன். லன்ச். அப்புறம் கொஞ்சம் க்ளீனிங்க் அப்.

பிறகு அவ கூதிய நக்கி, செகண்ட் இன்னிங்க்ஸ். இந்த தரம் என்னப் படுக்கச் சொல்லிட்டு ரம்பா மேல படுத்து ஓக்கறா. நல்லா ஆழமா நுழையுது சுண்ணி. ஒரே ரித்ம். கால்மணி நேரம் ஓத்துட்டு, என்னை எழச்சொல்லி தான் படுக்கையின் மேல் மார் கிழே அழுந்த குண்ட்டியைத் தூக்கி என்னைப் பின்னாலிருந்து குதிரைசவாரி செய்யச் சொல்றா. ‘சூத்துல இல்லடா, புண்டையிலதான்” இந்த போஸ்ல சுண்ணி கூதியோட ஆழம்பூரா நெறைஞ்சி அவளுக்கு முழு திருப்தியக் குடுக்குது. பல பலான புஸ்தகங்கள் படிச்சிருப்பாபோல இருக்கு. குத்திக் குத்தி எனக்கு மூணாவது ஆர்காசம். இன்னும் அவளுக்கு வரலை. எறங்கி அவ கிளிடாரிஸை நக்கி ஆர்காஸ்ம் வந்த்ப்புறம் எழுந்தேன். “எனக்கு க்ளைமாக்ஸ் வரணும்னு எவ்வளவு கரிசனம் பஞ்சு. உன்னைக் கட்டிக்கப்போறவ குடுத்துவச்சவதான்.”

கொஞ்சம் ரெஸ்ட். மணி மூணறை. வாட்ச்மேன் காபி எடுத்துகிட்டு வரார். காபியக் குடிச்சிட்டு அவருக்கு இன்னொரு அம்பது ரூபா கொடுத்துட்டு பைக்ல அவள ஏத்திக்கிட்டு அவ வீட்டுக்குப் போறோம். அது ஒரு சின்ன அவுட்-ஹவுஸ். மணியடிச்சதும் , ஒரு வீல்-சேர்ல ஒரு வயசான அம்மா வந்து திறக்கறாங்க. “இவங்கதான் எங்கம்மா. இவர்தான் மிஸ்டர் பஞ்சவர்ணம், அம்மாவுக்கு போலியோ. நடக்கமுடியாது. ஆனா வீட்டுவேலை எல்லாத்தையும் வீல்-சேர்ல இருந்தபடியே நல்லா செய்வாங்க. எனக்கு எந்த கவலையுமில்லாம வீட்டைப் பாத்துக்கிறாங்க. அதனாலதான் நான் ஃப்ரீயா காலேஜுக்கும் நம்ம ப்ரொக்ராம் இருக்க நாள்ல அதுக்கும் வரமுடியுது. அம்மா, நீங்க பேசிக்கிட்டு இருங்க. நான் பாத்-ரூம் போய் குளிச்சிட்டு வந்துடறேன்.”

அவ பாத்ரூம் போனவுடனே “ஏன் தம்பி, நீங்க எம்மவளை இன்னிக்கி ஓத்துட்டீங்களா?”-ன்னு அப்ரப்டா கேக்கறா. “அம்மா, நீங்க..” அவங்க சொல்றாங்க, “அவ மொகத்தப் பாக்கும்போதே ஒழ்வாங்கின களை தெரியுத்தே. எந்த மகளும் தாய்கிட்ட இத மறைக்கமுடியாதுப்பா. உங்களப் பாத்தாலும் மது உண்ட வண்டுபோல அந்த மயக்கம் தெரியுது. அப்ப வேற எப்படி இருக்கமுடியும்? அந்த அயோக்கியன் ரமேஷ் போக்கிரிப்பா. பாக்கும்போதே ஒரு அவர்ஷன். இனிமே டான்ஸ் ப்ரொக்ராம் இருக்க நாள்கள்ல நீயே வந்து இவளை பிக்-அப் செய்துகிட்டு போய் திரும்ப அழைச்சிகிட்டு வா, ராத்திரி இங்கயே அவ ரூம்ல தங்கிட்டு காலைல போகலாம், லீவு நாள்ல ரிஹர்ஸல் செய்ய வரதானாலும் வெல்கம். என்ன நான் சொல்றது புரியுதா?”

ரம்பா கிட இதச் சொன்னதும் தலைகால் புரியலை. ‘ஹை, இந்த வீட்டுக்கு நீங்க விஸிட்டிங் மாப்பிளையா? க்ரேட். இன்னும் கொஞ்சம் நாள்ல வீட்டோட மாப்பிளையா ஆக்கிக்கறோம்”-ன்னு துள்ளிக் குதிக்கறா. எப்படி ஆகுமோ, யாருக்குத் தெரியும்?