8/12/11

காவேரியின் காவிரி!

“ஆமாம் எனக்குன்னா உன்கிட்ட பணமே இருக்காது. வேலை ஜாஸ்தி. என்னோட வர முடியாது. உன்னை பத்திதான் எனக்கு நல்ல தெரியுமே” இப்படி கத்தினாள் காவேரி.

 சும்மா அதையே சொல்லிக்கொண்டு இருக்காதே. என்னிடம் இருந்தால் தர மாட்டேனா?. மெய்யாலும் வேலை இருக்கு. உன்கூட வர முடியாது. பதில் சொன்னான் அவள் கணவன் சூரிய பிரகாசம்.

 ஒரு மெக்கானிக் பட்டறையில் வேலை அவனுக்கு. சுமாரான சம்பளம்.
 ஆமாம். எங்க அண்ணி ஆசை ஆசையா கூப்பிட்டாங்க அவங்க வீட்டு விசேஷத்துக்கு. நானும் போகலாம்ன்னு எண்ணி இருந்தேன். இப்படி என் எண்ணத்தில் மண்ணை வாரி போட்டியே நீ.

 கொஞ்சம் கத்தாம இருக்கியா. என்னிடம் இருந்தால் கொடுக்க மாட்டேனா.

 ஆமாம். உன்னிடம் என்னிக்கி இருந்து இருக்கு. இன்னிக்கி இருக்க. உங்க அக்கா வீட்டில் ஏதாவதுன்னா கடனை வாங்கிகொண்டாவது உடனே போய் நிப்பே நீ.

 இதோ பாரு காவேரி. வேணாம். விவகாரம் வேறு மாதிரி போகும். அப்புரம் வருத்தபடாதே.

 யோ வருத்தபட்போறது நான் இல்லை. நீ தான். வா உனக்கு வேட்டு வைக்கிறேன் தினமும் ராத்திரி பூளை உருவிகிட்டு புடவையை தூக்கு தூக்கணு கூதி நக்க வரவே இல்லை. அப்போ காட்றேன் பாரு நான் யாருன்னு. இந்த காவேரி கூதி இனிமே சும்மா கிடைக்குன்னு கனவு கூட காணாதே.
 இருவருக்கும் இந்த பிடிவாதம் மூனு நாள் இருந்தது. தினமும் ஓத்தே பழகிப்போன பிரகாசத்தின் பூள் கூதி இல்லாமல் தவித்தது. காவேரிக்கோ எது இருக்கோ இல்லையோ தினமும் கூதியில் குத்து வாங்க வேண்டும். அது இல்லை என்றால் தூக்கமே வராது. இந்த பொருளாதாரத்தில் அடிமட்ட வீட்டில் தினம் என்டர்டைமென்ட் இது தான். பிரகாசமாவது பகலில் வேலைக்கு போய் விடுகிறான். காவேரி அப்படி இல்லை. பகலில் படுத்தால் கூதி அரிப்பு தாங்க முடியவில்லை. தினமும் இரு முறை குத்து வங்கி கஞ்சி குடித்த கூதி சும்மாவா இருக்கும். விரல் விட்டு குடஞ்சாளும் அரிப்பு அடங்கவே இல்லை. யானை பசிக்கு சோள பொரி போல. கூதி வேதனை தாங்காமல் காவேரி தவித்தாள்.

கருத்துகள் இல்லை: